Κι όταν λέμε Πόλη του Μεξικού, να διευκρινήσουμε ότι το κεφαλαίο Π το αξίζει με το παραπάνω...
Μετά από το γνωστό μεν, αλλά έλα που δεν συνηθίζεται, ταξίδι των 17 πραγματικών αλλά μόνο 9 ωρολογιακών ωρών (κορυφαία στιγμή οι παγωμένες ακτές της Νέας Καληδονίας), φτάσαμε στην μεγαλύτερη πόλη του Κόσμου. Μας παρέλαβε η εκλεκτή φίλη Μόνυκα, και μετά από μια γρήγορη μπιρίτσα με θαλασσίνα στην Κοντέσα αρχίσαμε την άνοδο προς το σπίτι της στα περίχωρα. Η Κοντέσα ήταν παλιότερα απλά η αυλή ενός αρχοντικού -μιας χασιέντας, το οποίο μεταξύ άλλων είχε και ιππόδρομο, οπότε το σπίτι της Κυρίας είναι τώρα η Ρώσικη πρεσβεία, οι δρόμοι είναι ακανόνιστοι και υπάρχουν και δυο παράλληλοι ελλειπτικοί που ήταν παλιά το ιπποδρόμιο. Ξεκίνησε σαν αρχοντική εξοχική συνοικία, μετά έπεσε σε πλήρη παρακμή, και τώρα ξαναγεννιέται από καλλιτέχνες που επέλεξαν να μείνουν εκεί (είδαμε και Χριστουγεννιάτικο δέντρο σε ένα σπίτι, τέλος Φλεβάρη) αλλά και εναλλακτικά μπαράκια με έμφαση στα θαλασσινά. Εδώ μολις ξεκ'ινησε και το σύστημα κοινόχρηστων ποδηλάτων, στα πρότυπα του Παρισιού και της Βαρκελώνης, η Αθήνα ακούει;
Από τα 2800 μέτρα υψόμετρο του οροπέδιου της Πόλης ή απλά Ντε Έφε όπως την αποκαλούν εδώ, από τα αρχικά του Ντιστρίκτο Φεντεράλ, αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε ανηφορικές λεωφόρους με θανάσιμα σαμαράκια για περίπου 10 ακόμη χιλιόμετρα. Τελικά φτάσαμε στο σπίτι, μέσα από έναν εντελώς εγκατειλλήμένο δρόμο, ο οποίος έμεινε έτσι μια και αποτελεί τα σύνορα δύο πάλαι πότε εχθρικών δήμων και κανείς δεν τον συντηρεί.
Το σπίτι εντελώς Γκαουντί, είναι πέτρινο, δεν έχει ούτε μία ευθεία γραμμή, ούτε μια ορθή γωνία, ούτε ένα παραλληλόγραμμο παράθυρο. Το έκτισε αρχικά ένας ντόπιος για παράνομες συνευρέσεις με τις ερωμένες του, μέχρι που η γυναίκα του τον ανακάλυψε μόλις είχε γεννήσει το παιδί του! Τότε λοιπόν τον απείλησε ότι αν δεν το πουλούσε δεν θα ξανάβλεπε τον γιο του, και έτσι το πήρε η φίλη μας για ένα κομμάτι ψωμί. Μια όμως και ο ορθοδοντικός στο επάγγελμα τσαχπίνης δεν είχε χρησιμοποιήσει αρχιτέκτονα παρά μόνο κτίστες, τα τελευταία 22 χρόνια το σπίτι είναι σε φάση τελειοποίησης, είτε αυτό σημαίνει να μην βάζουν νερά τα τζάμια είτε να μετατρέψει το χαμάμ της αυλής σε αυτόνομο ξενώνα. Έτσι και αλλιώς η πολεοδομία εδώ είναι κομμάτι ανύπαρκτη, οπότε χτίζεις κατα βούληση και μετά απλά το νομιμοποιείς. Κάτι μου θυμίζει αυτό...
Στον κήπο όμως έχει ένα Ντεμασκάλ, ένα είδος χαμάμ το οποίο απέξω μοιάζει πιο πολύ με τεράστιο ξυλόφουρνο. Έχει σχήμα ιγκλού και είναι φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από πυρότουβλα. Ο τρόπος λειτουργίας του είναι επίσης απλός: βάζεις μια μεγάλη φωτιά έξω, την περιτριγυρίζεις με πέτρες και όταν οι πέτρες πυρώσουν τις βάζεις μέσα, μπαίνεις και συ, κλείνεις την πόρτα με μια βαριά κουβέρτα και αρχίζεις να ρίχνεις νερό στις πέτρες. Συνήθως η χρήση του έχει τελετουργικό χαρακτήρα εξαγνισμού και γίνεται συνοδεία σαμάνων, αλλά προφανώς τίποτα δεν σε εμποδίζει να το κάνεις για απλή αναψυχή. Θα το δοκιμάσουμε αύριο και θα σας πω...
Ο καιρός μια χαρά, 27 βαθμοί το πρωί και μόλις σουρουπώσει 7! Εμ, 3000 μέτρα υψόμετρο είναι αυτά, πάνω από την κορυφή του Ολύμπου δηλαδή...
